Ο συγγραφέας – πολιτικός αναλυτής Γ.Καραμπελιάς και ο συγγραφέας-ιστορικός Κ.Χατζηαντωνίου ανέδειξαν στο Λαϊκό Επιμορφωτικό πανεπιστήμιου το ρόλο του μικροελλαδισμού, που αποτέλεσε τη βασική αιτία της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922
Ο μικροελλαδισμός, όπως αυτός ορίζεται ως αντίληψη της υπεράσπισης των «κεκτημένων», των κομματικών και ταξικών συμφερόντων, υπακούοντας στη λογική του «καλά είμαστε εδώ που είμαστε και όπως είμαστε, καλά έχουμε βρει εμείς και έχουμε την εξουσία μας, τη μικροεξουσία μας, μη τα χαλάσουμε τώρα…», είναι τελικά η βασική αιτία της Μεγάλης Καταστροφής του 1922. Και η αντίληψη αυτή δεν χαρακτηρίζει μόνο το παρελθόν, αλλά διαπερνά την ιστορία μας μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, η Μεγάλη Ιδέα, όπως εκφράστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και η οποία πολεμήθηκε από τους εκφραστές του «μικροελλαδισμού», μπορεί μεν να έσβησε στα παράλια της καθ’ ημάς Ανατολής με αποκορύφωμα τη Μικρασιατική Καταστροφή, ωστόσο μπορεί να μετασχηματιστεί σε μια άλλη Μεγάλη Ιδέα αναδεικνύοντας την Ελλάδα ως Ακρίτα και ηθική συνείδηση της Ευρώπης, οικοδομώντας πάνω σε αυτές τις αρχές ισχυρές συμμαχίες.
Στα συμπεράσματα αυτά κατέληξαν οι δύο εισηγητές-ομιλητές Γιώργος Καραμπελιάς και Κώστας Χατζηαντωνίου, ανέπτυξαν σε όλες του τις διαστάσεις το θέμα «Μικροελλαδισμός και ελληνική οικουμενικότητα 1922-2022. Ένας νέος ρόλος για την Ελλάδα». Αυτό συνέβη χθες στο πλαίσιο του Λαϊκού Επιμορφωτικού Πανεπιστημίου του δήμου Νεάπολης-Συκεών, που φέτος είναι αφιερωμένο στη «Γεωπολιτική της Ελλάδας και του Ελληνικού Χώρου». Οι δύο ομιλητές, παρουσία μεγάλου κοινού στο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών, φώτισαν άγνωστες πτυχές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας, και μέσα από μια σειρά ιστορικών δεδομένων και στοιχείων, στη βάση μια διαλεκτικής σχέσης αλληλοενίσχυσης και αλληλοσυμπλήρωσης των ντοκουμέντων, με επιστημονικό και ιστορικό εύρος, κατέδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η σύγχρονη Ελλάδα για να έχει τη δυνατότητα «να τα βγάλει πέρα».
Και η ολοκλήρωση των δύο εισηγήσεων, με τους ομιλητές να απαντούν στα ερωτήματα των πολιτών, ήρθε να δικαιώσει τον δήμαρχο Σίμο Δανιηλίδη που κατά τον χαιρετισμό του έκανε λόγο για «ουσιαστική ανταμοιβή της επιλογής όλων όσοι επέλεξαν να παραβρεθούν στο Κλειστό Θέατρο Συκεών αψηφώντας τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες».
«Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο που έχουμε μπροστά μας για όλη την παγκόσμια κοινότητα, αλλά ειδικότερα για την περιοχή μας, το Αιγαίο, τον άξονα Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, δεν θα μπορούσαμε να μην σκεφτούμε και να αναλάβουμε την πρωτοβουλία να διοργανώσουμε ομιλίες, να δώσουμε βήμα διαλόγου αλλά και συζήτησης με τους συμπολίτες για αυτά τα θέματα. Για αυτό κιόλας επιλέξαμε αυτούς τους ομιλητές, είμαστε υπερήφανοι γιατί ανταποκρίθηκαν και τους ευχαριστούμε θερμά», ανέφερε μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών. Παρόντες στη χθεσινή εκδήλωση, την οποία συντόνισε η αντιπρόεδρος της ΚΕΥΝΣ, και δημοτικός σύμβουλος, Ειρήνη Καγιαμπίνη, οι αντιδήμαρχοι Μιχάλης Βουλγαρίδης (Παιδείας), Τάσος Τσακιρίδης (Πολιτικής Προστασίας) και Παρή Γενίτσαρη (Πρασίνου), η αντιπρόεδρος του ΔΚΚΠΑ, και δημοτική σύμβουλος, Σοφία Ανδριανίδου, ο δημοτικός σύμβουλος Απόστολος Συμεωνίδης και η τοπική σύμβουλος Τζένη Ευθυμιάδου.
«Αποφασιστικής σημασίας πλεονέκτημα…»
«Η αντιπαράθεση μικροελλαδισμού και ελληνισμού είναι πολύ παλιά. Υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν ότι ‘‘καλά είμαστε εδώ’’, ότι είναι το μεγαλύτερο κράτος που είχε η Ελλάδα μετά την αρχαιότητα, διότι δεν μετρούσαν ούτε τον Αλέξανδρο της Μακεδονίας ούτε το Βυζάντιο ως ελληνικό, θεωρούσαν Ελλάδα μόνο την αρχαία Αθήνα, που έλεγαν ότι ‘‘καθίστε εδώ, καλά έχουμε βρει εμείς και έχουμε την εξουσία μας, τη μικροεξουσία μας, μη τα χαλάσουμε τώρα’’, δεν είναι μια ιστορία που χαρακτηρίζει μόνο το παρελθόν αλλά διαπερνά την ιστορία μας μέχρι σήμερα», ανέφερε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Γιώργος Καραμπελιάς, τονίζοντας ότι «ο ελλαδισμός αντιστρατευόταν συστηματικά τις όποιες απελευθερωτικές κινήσεις, εμμένοντας διαχρονικά στα ‘‘κεκτημένα’’, όποια κι αν ήταν αυτά». «Πικρό μα αληθές εν τέλει», επισήμανε από την πλευρά του ο συγγραφέας-ιστορικός Κώστας Χατζηαντωνίου, υπογραμμίζοντας με έμφαση ότι «την Καταστροφή δεν την προκάλεσε ο Διχασμός (που ήταν λαϊκός και όχι εθνικός), αλλά η λυσσαλέα αντεπανάσταση της ολιγαρχίας, στην προσπάθειά της να επανακτήσει την εξουσία της που σε μια μεγάλη Ελλάδα θα την είχε οριστικά απωλέσει. Μια προσπάθεια που δεν δίστασε να συνεργήσει στον αφανισμό του ανατολικού ελληνισμού».
Ερχόμενοι οι δύο εισηγητές στη σύγχρονη περίοδο, και αναλύοντας την γεωστρατηγική και γεωπολιτική επικαιρότητα, συμφώνησαν στη διαπίστωση ότι η Μεγάλη Καταστροφή του 1922 μπορεί να αποτελέσει τον φάρο που δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η σύγχρονη Ελλάδα.
«Μετά τη μεγάλη Καταστροφή, δεν βρισκόμαστε πλέον ‘‘μεταξύ Ανατολής και Δύσης’’, αλλά συνιστούμε το σύνορο της Ευρώπης απέναντι στην Ανατολή, συντηρώντας μόνο πνευματικά και πολιτιστικά την αρχέγονη σχέση μας με την Ανατολή. Η Ευρώπη, επί αιώνες κέντρο του κόσμου, μετά από δύο καταστρεπτικούς εμφύλιους πολέμους, τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεχίζει μια καθοδική πορεία. Οι ευρωπαϊκές χώρες κινδυνεύουν, μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, να αποτελέσουν μια πληθυσμιακή απόληξη της Αφρικής και της Ασίας, μια ‘‘Ευραφρική’’ και μια ‘‘Ευρασία’’, ενώ η Ρωσία κινδυνεύει να μεταβληθεί σε παράρτημα της Κίνας και του Ισλάμ. Η Τουρκία απαιτεί την ολοκληρωτική υποταγή της Ελλάδας, η οποία για την Τουρκία είναι ο λόγος, ο όρος με τον οποίο θα μπορέσει να απευθυνθεί και πλήξει την Ευρώπη.
»Σήμερα, λοιπόν, βρισκόμαστε ίσως σε μια ιστορική στιγμή κατά την οποία η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και της Κύπρου μπορεί να μεταβληθεί σε αποφασιστικής σημασίας πλεονέκτημα, επιτρέποντάς μας να συνάψουμε εκτεταμένες συμμαχίες, με τον στόχο μάλιστα αυτές να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα μέσα από τον μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα καλούμαστε να παίξουμε έναν άλλο ρόλο. Πρέπει να έχουμε την απαισιοδοξία του λογικού, δηλαδή να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, και την αδάμαστη αισιοδοξία της βούλησης».
«Στο ελλαδικό κράτος, μετά από οκτώ δεκαετίες βίου, είχε δημιουργηθεί μια κρατική ολιγαρχία, πολιτική και οικονομική, που έβαζε το ταξικό της συμφέρον πάνω από το εθνικό. Αυτό ακριβώς γέννησε την εσωτερική σύγκρουση της δεκαετίας του 1910 κι αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή του εθνικού οράματος. Διότι η ολιγαρχία του ‘‘σεσηπότος κέντρου’’ των Αθηνών (όπως έγραφε ο Γ. Φιλάρετος), ένιωθε πως η απώλεια εξουσίας το 1909, σε μια ακόμη μεγαλύτερη Ελλάδα, θα ήταν πλέον οριστική. Η μικρή Ελλάδα ήταν η μόνη εγγύηση διαιώνισης της ηγεμονίας της», επισήμανε ο συγγραφέας και ιστορικός Κώστας Χατζηαντωνίου.
Όπως τόνισε, «σήμερα έχουμε ανάγκη από ηθική και αμυντική εγρήγορση, αντίσταση στο μέτωπο της παρακμής που αποσυνθέτει κοινωνικές, πολιτισμικές, αμυντικές και παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οικοδομώντας ένα παρασιτικό και μηδενιστικό μοντέλο που θα σαρώσει η όποια εξωτερική επίθεση. Να γίνουμε παράλληλα η ηθική συνείδηση της Ευρώπης που γνωρίζει παρόμοιες κοινωνικές, δημογραφικές, οικονομικές προκλήσεις που την απειλούν σήμερα με κατάρρευση».
