‘Αρθρο του προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων στις Κοινωνικές Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας
Η 17η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια ημέρα κατά της Φτώχειας από τα Ηνωμένα Έθνη με ζητούμενο την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και των ανισοτήτων. Η φτώχεια αποτελεί ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που αναφέρεται στο χαμηλό ή μηδενικό εισόδημα καθώς και στην έλλειψη ή περιορισμένη πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες που επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζουν με αξιοπρέπεια, όπως η στέγη, η ένδυση, η ενέργεια, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η εκπαίδευση κ.ά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (2021), το ποσοστό του πληθυσμού που βρέθηκε σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό το 2021 ανήλθε στο 28,3%, περίπου δηλαδή 3 εκατομμύρια άνθρωποι, από 27,4% το 2020. Πρόκειται, μάλιστα, για το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό που καταγράφεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην ήδη δραματική κατάσταση, ως αποτέλεσμα της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και της πανδημίας του Covid19, έρχεται να προστεθεί η ενεργειακή κρίση, με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι τους τελευταίους μήνες. Η αλματώδη αύξηση των τιμών θα οδηγήσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος των νοικοκυριών της χώρας σε αδυναμία κάλυψης των βασικών αναγκών του, με τις ευάλωτες ομάδες, όπως παιδιά, ηλικιωμένους, μονογονεικές οικογένειες, να διατρέχουν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και αποτυπώνονται στη καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης. Η ανησυχία και ο φόβος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και πως θα καταφέρουν να ζεσταθούν το χειμώνα είναι διάχυτες και μονοπωλούν τις συζητήσεις, στο δρόμο, τα μέσα μεταφοράς, στο σούπερ μάρκετ. Επιπρόσθετα, το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρηθεί αύξηση των ανθρώπων που προσέρχονται στις υπηρεσίες των Δήμων της πόλης, όπως τα Κοινωνικά Παντοπωλεία και τις δομές Συσσιτίου, προκειμένου να καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα βασικά για την διαβίωση τους. Παράλληλα, η αδυναμία κάλυψης των τιμών ενοικίων, του ενεργειακού κόστους και των βασικών αγαθών σε συνδυασμό με το γεγονός πως η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, αναμένεται να δημιουργήσει με τη σειρά του ένα νέο κύμα αστέγων.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ανθρωπιστική κρίση με ορατή την όξυνση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων. Το κοινωνικό κράτος διαρκώς συρρικνώνεται διαρκώς, ανάγοντας τη φτώχεια σε ατομικό πρόβλημα με τις δαπάνες για κοινωνική προστασία να μην αποτελούν προτεραιότητα για την κυβέρνηση.
Αν και η ζοφερή πραγματικότητα, που βιώνουν οι εργαζόμενοι στις δομές πρόνοιας, δεν καταγράφεται πάντα στα στατιστικά, η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις πέντε χώρες της ΕΕ που παρουσιάζει αύξηση του ποσοστού φτώχειας την περίοδο 2019-2021. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου που κυβερνούν ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν θα πρέπει να σταματήσουν να εκφράσουν απλά τη συμπάθειά τους. Απαιτούνται ουσιαστικές παρεμβάσεις στήριξης των πολιτών και όχι πολιτικές που παραπέμπουν σε πρακτικές φιλανθρωπίας.
