Θέμα τη «Γεωπολιτική της Ελλάδας και του Ελληνικού Χώρου»
Το ντοκιμαντέρ «Οι μη Χαμένες Πατρίδες» της Ευτυχίας Φράγκου παίρνει τη σκυτάλη του νέου κύκλου του ΛΕΠ την ερχόμενη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου.
Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στις 6 το απόγευμα στο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών (Ρήγα Φεραίου και Μεγάρων).
στο πλαίσιο του κύκλου του Λαϊκού Επιμορφωτικού Πανεπιστημίου με θέμα «Γεωπολιτική της Ελλάδας και του Ελληνικού Χώρου».
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Όπως επισημαίνει στο μήνυμά του ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών Σίμος Δανιηλίδης η παρακολούθηση του διακεκριμένου ντοκιμαντέρ θα συμβάλλει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην ανάγκη να γνωρίσουμε την πραγματική ιστορία μας. «Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους στόχους του ΛΕΠ: Να εφοδιαστούμε με γνώση προκειμένου, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Έχουμε καθήκον στην πατρίδα, στους προγόνους, στον Ελληνισμό αλλά κυρίως απέναντι στους νέους μας να φωτίσουμε τα εθνικά μας θέματα» καταλήγει ο δήμαρχος.
Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ
Στο ντοκιμαντέρ «Oι μη Χαμένες Πατρίδες» σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Φράγκου, και πρωτότυπη μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα, πρωταγωνιστούν: Γιάννης Δεμιρτζόγλου, Αιμίλιος Έδεν, +Αναστασία Έδεν, Σταύρος Καλούμενος, Ελένη Νιότη, Γιάννης Ντοκμετζίογλου, Παναγιώτης Παντελίδης, Μαρίνα Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Παριζιάνος, +Θωμάς Πούλας, Κωνσταντίνος Πορτοκαλίδης, Βασίλης Σιδηρόπουλος, +Ιωάννης Στουπάκης, Νικόλας Τσιρώνης, Tσενγκίζ Ακτάρ.
Συμμετέχει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης Βαρθολομαίος.
«Οι Μη Χαμένες Πατρίδες» ακολουθούν την ιστορία 12 Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που έζησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955 αλλά και ενός Τούρκου ακαδημαϊκού του Τσενγκίζ Ακτάρ που ζει αυτοεξόριστος στην Ελλάδα. Παρακολουθούμε μέσα από τις αφηγήσεις τους το πώς σχεδιάστηκε και οργανώθηκε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και των υπόλοιπων μειονοτήτων. Ένα πογκρόμ που πραγματοποιήθηκε όχι εν καιρώ πολέμου αλλά εν καιρώ ειρήνης.
Με μοντάζ γρήγορου ρυθμού και κειμένων επί της οθόνης, ο θεατής μεταφέρεται σε ένα νοητό τραπέζι, όπου όλοι μαζί χωρίς να γνωρίζονται συνομιλούν απαντώντας και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Ένας εξ αυτών επιστρέφει στο σπίτι του μετά από 46 χρόνια συντροφιά με τον εγγονό του. Γιατί τέλος δεν υπάρχει. Γιατί τελικά η ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Αλλά οι ιστορίες των ανθρώπων που έγραψαν ιστορία.
