Μεθαύριο ολοκληρώνεται η εσωκομματική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ, στης οποίας τον α’ γύρο συμμετείχαν περισσότεροι από 270.00 άνθρωποι , εν μέσω πανδημίας. Σημειώνεται εδώ ότι στις αντίστοιχες της ΝΔ οπού αναδείχθηκε Πρόεδρος ο Κ. Μητσοτάκης (και σημερινός Πρωθυπουργός) συμμετείχαν 400.000-410.000. Στις αντίστοιχες του Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία μάλλον θα σήκωναν χέρι δυο φορές, όσοι θα μαζεύονταν για να σιγουρέψει ο Τσίπρας ότι εκλέγεται!
(λίγες γραμμές ενωτικές , για να έχουμε μια εικόνα στο περίπου πως έχουν στο μυαλό τους κάποιοι την ενότητα του Κινήματος).
Στον β’ γύρο της ερχόμενης Κυριακής, το στοίχημα, αν και κερδήθηκε την προηγούμενη, παραμένει ίδιο : η μεγάλη συμμετοχή! Σε ένα παλαιοκομματικό σκηνικό για να κινητοποιηθούν οι ψηφοφόροι επιλεγόταν ο δρόμος της τεχνητής πόλωσης και των υψηλών τόνων! Σήμερα όμως, όταν ο Λαός της Παράταξης έχει ήδη κινητοποιηθεί, έχει ήδη αποδείξει το αυξημένο ενδιαφέρον του για την διαδικασία, γιατί να επιλέγεται και πάλι αυτός ο δρόμος; Όταν 270.000 άνθρωποι αποδεικνύουν στην πράξη την ολιγωρία και την αδυναμία των δύο “μεγάλων” κομμάτων να τους πείσουν, γιατί η επιλογή να είναι και πάλι η εσωστρέφεια; Η διαδικασία είναι μεταξύ ημών, όλων όσοι βρισκόμαστε για κάποια λίγα χρόνια-είτε για πολλά, με διακοπές-είτε αδιάκοπα στους οργανωτικούς και πολιτικούς κύκλους της ίδια Ιδεολογίας, των ίδιων Αρχών και Αξιών.
Είναι τουλάχιστον δυσνόητη, έως στενάχωρη και προσβλητική, πρώτα απ’ όλα προς τον ίδιο και την πορεία που έχει χαράξει στην Πολιτική της Χώρας και της Παράταξης, όμως και προς την ίδια την Παράταξη και την παρακαταθήκη της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά η επιλογή του ΓΑΠ να πορευτεί με αυτόν τον τρόπο προς το β’ γύρο της 12ης Δεκέμβρη. Δεν γνωρίζω και δεν γνώρισα έναν ΠΑΣΟΚο από το 2012-13 που ασχολήθηκα πιο ενεργά πολιτικά και οργανωτικά με τον χώρο, που να μην έχει υπερασπιστεί τον ΓΑΠ και το κυβερνητικό του έργο απέναντι σε δεξιούς και “αριστερούς”. Μπορώ να αντιληφθώ και να δεχθώ την προτίμηση και την στήριξη προς οποιοδήποτε πρόσωπο/υποψήφιο. Δε μπορώ να δεχθώ, και ειδικότερα σε εσωκομματική διαδικασία, την “επίθεση” προς συνυποψήφιο και τους υποστηρικτές του, και ακόμη ειδικότερα όταν αυτός/οι δε στρέφονται εναντίον σου!
Το ΠΑΣΟΚ πάντοτε πρωτοστατούσε καινοτομούσε και έφερνε την Αλλαγή όταν ήταν απαίτηση των καιρών και των αναγκών της Κοινωνίας. Στη σημερινή Κοινωνία η αποχή είναι στο 40%+ και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα ασκούν εκλογικά δικαιώματα Πολίτες γεννημένοι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε αυτές τις συνθήκες δε γίνεται η εκπροσώπηση του προοδευτικότερου χώρου να είναι ένας πολιτικός με 30+ χρόνια παρουσίας στο Κοινοβούλιο. Αυτό όμως όχι εξαιτίας της ηλικίας του, ούτε και του ότι δεν παραμένει προοδευτικός. Αυτό επειδή, όπως αποδεικνύεται από τις πράξεις του, δεν συγχρονίζεται με το παρόν και την πραγματικότητα. Διεκδικεί σήμερα δικαίωση για πεπραγμένα της προηγούμενης δεκαετίας, εις βάρος της ανάδειξης της σημερινής νέας γενιάς, των αναγκών της , των αγωνιών της και των Αγώνων της. Δεν μπορεί από την μία η υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη να χαρακτηρίζεται μειονεκτική επειδή έως τις επόμενες εθνικές εκλογές δεν θα βρίσκεται στη Βουλή, αλλά ταυτοχρόνως να χαρακτηρίζεται δημοσίως και ως “παλαιοκομματικός”.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα περίμενε κανείς από τον πρώην Πρωθυπουργό, (όχι από τον οποιονδήποτε , αλλά ειδικά από το Γιώργο Παπανδρέου) στο όνομα της ενότητας, για ενδεχόμενο εξωκοινοβουλευτικό πρόεδρο, να διατύπωνε μια θέση πιο κοντά στο : “ Παύλο, Νίκο, βγες στην κοινωνία και εώς ότου εκλεγείς βουλευτής θα δίνουμε τις μάχες της παράταξης στο Κοινοβούλιο εμείς”. Ίσως όμως το να ζητάνε κάτι τέτοιο νέοι άνθρωποι-ΠΑΣΟΚοι κάτω των 30, στους “γνήσιους” πασοκότερους πασοκους να μοιάζει ως κάτι περισσότερο από ρομαντικό….ουτοπικό
Για να κλείνω οφείλει η Παράταξη να “πιάνει” τον παλμό της Κοινωνίας. Και η Κοινωνία εδώ και δέκα χρόνια έχει γυρίσει την πλάτη της πρώτα στο ΠΑΣΟΚ και σε πολλά πρόσωπά του, αλλά και ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα. Ο παλμός της κοινωνίας και των νέων γενεών υποδεικνύει συγκεκριμένες απαιτήσεις: νέα πρόσωπα, ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, Πολιτική στο προσκήνιο, προτεραιότητα στις νέες γενιές. Γι’ αυτό για ακόμη μία φορά η επιλογή την Κυριακή είναι μία : Ανανέωση , Ενότητα , Πολιτική Αυτονομία.
#mazi με τον Νίκο
Βασίλης Παπουτσής
Πτυχιούχος Παν. Μακεδονίας
Ειδίκευση στην Πολιτική και Κοινωνική Ανθρωπολογία
